Brush

บล็อกที่ ๑๐๔

และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน…

แง้ว ไม่มีไรหรอก แค่มันได้ยินเพลงนี้ตอนกำลังจะพิมพ์พอดี  กูนิเนาะ วันนี้กะมาบ่น

• กูเกลียดบุหรี่ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลิ่น  เพราะเขาสั่งห้ามสูบบุหรี่ในร้านนมแล้ว ดีมาก
• พอละ ช่วงนี้อารมณ์ดี  ไม่มีไรบ่นแล้ว ปลงๆแม่งหมดแล้ว

วันพรุ่งนี้จะมีอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์  เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะเนี่ยที่จะมีอายุยี่สิบปี  แหม กูจะตื่นเต้นดีมั้ย?  ก็ยังไม่รู้จะทำอะไรดี วันเกิดน่ะ เขามีไว้ให้ทำบุญ  เพราะฉะนั้น ต้องไปใส่บาตร แต่อยู่เชียงใหม่มาสองปี ไม่เคยทำบุญตักบาตรซักครั้ง  คืนก่อนใส่บาตรตั้งใจไว้ว่าจะตื่นให้ทัน เพื่อความเป็นสิริมงคลของชีวิต  เข้านอนด้วยความสบายใจ  ตื่นมาอีกที 11 โมง  พระท่านคงเดินไปไกลถึงอาเขตแล้ว… ไม่เคยตื่นทันซักที

แต่พรุ่งนี้จะตื่นเช้าๆ เพราะว่าตื่นเช้ามาหลายวันแล้ว  แต่ว่าอยู่ที่หอคงไม่มีโอกาสได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกแล้ว  เพราะมีคนมาสร้างหอพักหลังหอที่อามมะโนอยู่ทุกวันนี้  บังซะมิดเลย  ดีละ คิดเรื่องที่จะบ่นได้แล้ว

• ตอนแรกหลังหอเป็นลานโล่งๆ มีพุ่มหญ้าและต้นไม้นิดหน่อย พอรกหูรกตา
• ซักพักต้นไม้และพุ่มหญ้าหายไป นึกว่าเทศบาลเขามาทำความสะอาด  เพราะมันรก เออดีว่ะ สะอาดดี
• เดี๋ยวมันเอาดินมาถม เอาแล้วไงล่ะ สงสัยแม่งต้องสร้างอะไรซักอย่างแหง๋มๆ ดีเหมือนกัน จะได้เห็นว่าเขาสร้างตึกกันยังไง
• มันเอารถ Backhoe มา รถขุดฝังเสาเข็ม รถสิบล้อ ขนดินขนทรายมาขุด มาถมแม่งทั้งวัน
• ทั้งเสียงดัง ทั้งเหม็นควัน เริ่มรำคาญแม่งละ
• แต่พอเคลียร์ที่แล้วมันก็กลับไปกันหมด เหลือแต่เสากับเสา เออดีว่ะ เงียบดี
• แต่แล้วความสงบก็จากไปด้วย เพราะอีกกลุ่มหนึ่งแม่งมารับช่วงต่อ คิดว่าเป็นคนละบริษัทกัน
• เริ่มต่อตึกขึ้นมา จนมาถึงประมาณชั้นสาม ซึ่งตรงกับห้องอามโนพอดีเลย
• สังเกตได้ว่า หอที่มันสร้างนี่ใกล้กับหอกูจริงๆ ห่างไม่ถึงสองวา 
• มึงจะมาสร้างทำไมใกล้หอกูนัก มึงมีโครงการจะเชื่อมตึกสองตึกรึไง?
• รึมึงจะโดดข้ามมาที่ระเบียงห้องกูเลยมั้ย?
• รู้มั้ยว่าเสียงก่อสร้างมันดังมากๆ
• สร้างชั้นที่อามโนอยู่ไปแล้ว มันถึงนึกออกว่าควรเอาผ้าใบมาบังตึกมัน
• เพราะถ้าไม่บัง คนงานมันกับคนตึกกูจะมองเห็นกันชัดมาก เกรงว่าอาจจะมีการท้องเกิดขึ้นได้เหมือนปลากัด
• แม่งสร้างตึกสูงประมาณสี่ห้าชั้น ดีแล้ว ถ้าสูงกว่านี้แม่งคงไม่เสร็จซักที
• ผ้าใบที่กั้นไว้ ทำให้คนหอกูรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น เพราะมันมองไม่เห็นกันแล้ว แล้วเสียงก็ไม่ได้มาเต็มๆ
• แต่เสียงมันก็ใช่ว่าจะเบาลงไปมาก มันก็รำคาญเหมือนเดิม
• เพราะแม่งชอบโยนห่าไรไม่รู้โครมๆ  โดยเฉพาะตอนเช้าๆที่ยังไม่ค่อยมีใครตื่น ทำไมไม่โยนมาหอกูเลยล่ะ
• แล้วตอนบ่ายเสือกทำงานเบาๆ ตอกตะปูตัวเล็กๆงี้ โอ้… ไอ้…#$@#@*
• ไอ้คุณคนงานครับ กูรู้ว่ามึงทำงานด้วยความสุข แต่มึงจะรู้มั้ยว่ามึงทำลายความสุขของกู
• ความสุขของเขาก็คือ พูดคุยกันโหวกเหวกเสียงดัง แซวเล่นกันขณะทำงาน
• บางคนก็หวีด กรี๊ดร้องเหมือนแน็ปเรโทรฯ  แต่พวกมึงจะรู้มั้ย ที่มึงนะทำน่ะแซ้บจริงๆมึงรู้มั้ย ห๊าา?
• ทำงานก็ทำไป งานมึงเสียงดังกูเข้าใจ แต่มึงจะตะโกนแซวเล่นกันทำแป๊ะไร บ้างก็ร้องเพลงอีก
• ผ้าใบมันกั้นแสง ไม่ใช่กั้นเสียงโว้ยยยย  แม่งตะโกนเหมือนแถวนี้ไม่มีใคร
• รู้มั้ยที่มึงตะโกนน่ะ เข้าหูกูเต็มๆ
• เซ็งอิ๊บอ๋าย

ขอจบการบรรยายด้วยคำสุภาพ เพียงเท่านี้ครับ