วันนี้เป็นวันทำงานธรรมดา เงียบๆ วันหนึ่ง
ตอนเย็น อยู่ๆ เพื่อนร่วมงานคนนึง นามสมมุติว่า MPJ ก็เปิดใจเล่าให้ฉันฟังว่า “หนูเพิ่งอกหักอ่ะพี่” พร้อมกับเล่าเรื่องตัวเองและเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ให้ฉันฟังแบบคร่าวๆ
ฉันตั้งตัวไม่ค่อยติด เลยถามคำถามไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ลงลึกอะไรมากในใจคิดว่าอาจจะยังไม่เหมาะ
ตอนนี้ อาจยังไม่เหมาะ
และฉันก็ไม่เก่งด้วย เรื่องการปรึกษาปัญหาหัวใจของวัยรุ่น
พอมันไม่รู้จะคุยอะไร ไม่รู้ว่าอะไรควรถามหรือไม่ควรก็เลยพูดกวนตีนเพื่อนไปพยายามจะตลกกลบเกลื่อน .. เหมือนทุกทีพบว่า การกวนตีนนี่แหละ คงไม่เหมาะที่สุดแล้วในเวลาแบบนี้ 😅
พอมานึกถึงตอนที่ฉันอกหัก(ซึ่งก็เกิดขึ้นเมื่อสองพันปีที่แล้ว) (และจำอะไรได้ไม่มาก) (วัยรุ่นแหละเนาะ)จำได้ว่า นอกจากทำตัวบ้าๆ บอๆ แล้ว ตอนนั้นยังชอบฟังเพลงเดิมซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำตัวเองบังเอิญเพลงนี้ก็เข้ามาในชีวิตพอดี
ถึงแม้จะจำเรื่องราว เรื่องความเจ็บปวดไม่ได้แต่ก็จำได้ว่าเพลงนี้เข้ามาในตอนไหนของช่วงชีวิตเรา
บางเพลงมันก็กลายเป็น snapshot ของชีวิตแต่ละช่วงไปซะอย่างงั้น
MPJ ถ้าได้มาอ่าน ลุงขอโทษษษลุงปลอบใจใครไม่เป็น ลุงขยี้เป็นอย่างเดียว 555หนูไประบายกับเพื่อนหนูน่ะดีแล้วววไว้หายแล้วค่อยมาเล่าสู่กันฟังนะถึงตอนนั้นมันอาจจะตลกจริงๆ ก็ได้
บันทึกนี้ไม่มีสาระอะไรสวัสดีวันจันทร์จ้า ✌️
ปล. สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ตอนนั้นคือ เวลาอกหักให้หาเพื่อนระบาย เป็นใครก็ได้ ไม่ต้องสนิทก็ได้ แค่เป็นคนที่มีเวลานั่งฟังเราเพื่อนของฉันคนนั้นคือ จอมมารบู
เขียนไว้อ่านตอนแก่ 