898 mi estúpido accidente.final

“คุณผู้ชายคะ บล็อกชุดนี้ยังเขียนไม่จบนะคะ ขาดตอนสุดท้ายไปอีกตอนค่ะ”

สรุปใจความจาก 3 ตอนแรกภายใน 3 ประโยคได้ว่า ขับรถมอไซค์ชนสเก็ตบอร์ด, รถล้มมีแผลศอกแตก, ไปโรงบาลเอกชนต้องจ่ายหลายบาท

สิ่งที่ได้กลับบ้าน(นอกจากหนี้บัตรเครดิต) เป็นใบเสร็จยาวๆ และแขนซ้ายที่เหมือนถูกห่อด้วยที่ห่อแอปเปิ้ล
คุณพยาบาลบอกว่า คุณผู้ชายคะ ใช้ชีวิตตามปกติ แค่อย่าให้แผลโดนน้ำ 3 วัน แล้วค่อยกลับมาให้หมอดูแผลนะคะ

ครับ ไม่โดนน้ำ 3 วันนี่สบายมาก แต่คงไม่ได้กลับไปแล้วล่ะครับ รู้สึกพรีเมี่ยมมากพอแล้ว
ผมจะไม่มีปัญญาจ่ายแล้วครับ

ฉันตั้งใจว่า พอครบกำหนด 3 วัน ต้องเปิดแผลดู ก็จะกลับไปที่ที่เราควรอยู่
ที่ที่เราไม่ควรจะต้องเสียเงิน .. นั่นคือโรงพยาบาลประกันสังคม

ลางานตอนเช้า คราวนี้ขับรถยนต์ไปที่รพ. แห่งหนึ่งย่านสวนดอก (🌝)
จอดรถไว้ที่ตึกจอดรถสูงๆ แล้วเดินครึ่งกิโลฯ มาที่คลินิกประกันสังคม

คนเยอะ เลยต้องต่อแถว วัดไข้ วัดความดัน
วัดไข้นี่ไม่เท่าไหร่ เพราะไม่มี แต่วัดความดันนี่สิ ต้องวัด 3 รอบ

เป็นแบบนี้ทุกที ปกติฉันเป็นคน heart rate ขึ้นไว
ถ้าจะออกกำลังกาย แค่หยิบรองเท้ามาใส่ หัวใจก็ไป zone 2 แล้ว
ความดันก็น่าจะเช่นกัน

วัดความดันรอบแรก สูงเกิน ให้ยืนรอหนึ่งนาที .. แล้ววัดใหม่
วัดรอบสอง สูงอีก ให้ยืนรอ และสูดหายใจลึกๆ ช้าๆ .. แล้ววัดใหม่
วัดรอบสาม ลงมานิดนึงแต่ก็ยังสูงอยู่ .. เออมึงเข้าไปเถอะ

ก่อนจะเข้าก็ต้องเช็คประวัติ ชื่ออะไร เคยมาหรือยัง ใช้สิทธิ์ได้ไหม บลาๆๆ

จนท: “น้องเป๋นอะหยังมา?”
อน: “อ๋อรถล้มครับ มีแผลแตก วันนี้จะให้หมอมาดูแผล” พร้อมกับยื่นแขนซ้ายให้ดู
จนท: “ล้มมากี่วันแล้ว”
อน: “ล้มตั้งแต่วันอังคาร ถึงวันนี้ก่อวันที่ 3 แล้วครับ”
จนท: “ห๊ะ ล้มวันอังคาร ยะไดก้าหามาวันนี้?”
อน: “บ่แม่นครับ จะอี้ครับ คือวันอังคารมีอุบัติเหตุ ก่อเลยไปตี้โรงบาล.. ” บลาๆๆ ฉันก็เล่าไป
จนท: (ทำหน้าครุ่นคิด) “อ่ะน้องนี่บัตรคิว ไปรอเรียกคิวตางในเลย”

ไปนั่งรอด้านใน เพื่อรอคิวซักประวัติ และวัดความดันอีกที
ซักประวัติทำไม เมื่อกี้ก็เล่าให้จนท. ข้างนอกฟังไปแล้ว
แล้วที่สำคัญ วัดความดันอีกทำไม
แต่ไม่เป็นไร ถือซะว่ามีคนนวดแขนให้แป๊บนึง (มันตีงๆ ดี)

พี่พยบ: (ยื่นเอกสารให้) “เดียวน้องเอาไปวางหน้าห้องเบอร์ 4 เลยค่า”
อน: (คนมึงจะเยอะไปไหน) (แล้วห้องเบอร์ 4 มึงอยู่งตรงไหนวะ) (อ้อตรงนั้นเอง)
อน: (วางเอกสาร กลับนั่งรอ)
อน: (หยิบหนังสือมาอ่าน)
อน: (อ่านหนังสืออยู่เป็นชั่วโมง ยังไม่ถึงคิว)
อน: (อ่านหนังสือต่ออีกเกือบชั่วโมง)

แว้บนึงในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้ากลับไปที่รพ. เดิม จ่ายเยอะกว่า แต่เสียเวลาน้อยกว่า จะคุ้มไหมวะ

พี่พยบ: “คิวตี้ xxx เชิญห้องเบอร์ 5 เจ้าา”
อน: (เย้)

พบกับคุณหมอยังเด็กท่านหนึ่ง ดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าฉันอีก
คุณหมอก็แกะที่ห่อแอปเปิ้ลออกมาช้าๆ พลิกแขนดู

อน: “แผลเป็นไงมั่งครับ”
หมอ: “หมอเห็นแผล 3 แผล แผลนึงลึก เป็นสีดำๆ ตรงนี้ดูเหมือนเนื้อตายแล้ว
ไม่แน่ใจว่าควรต้องเย็บซ้ำไหม เดี๋ยวหมอขอส่งต่อให้อาจารย์ช่วยดูนะคะ”
หมอ: “มีโทรศัพท์มั้ยคะ เดี๋ยวหมอถ่ายรูปให้ดูค่ะ”

---

การส่งต่อให้อาจารย์หมอดู ฉันเข้าใจว่าก็คือการส่งเคสต่อให้หมอห้องถัดไปที่ senior กว่าดูให้
ฉันก็เลยต้องออกมานั่งรออีกแป๊บนึง
พอได้เข้าไปพบหมออีกท่าน หมอบอกว่าให้พยาบาลล้างทำความสะอาดแผล แล้วเดี๋ยวหมอดูให้

ฉันเดินออกจากห้องมา บอกพี่พยบ. ว่าหมอให้ไปล้างแผลครับ
“เดียวน้องเดินไปที่ตี้ตึก xxx ชั้น 2 ขึ้นบันไดเลื่อนไปอยู่ขวามือ จะเจอห้องทำแผลน่ะค่า”
อน: (อะไรวะ ทำไมต้องเดินไปตึกอื่นอีก) (แต่ก็เดินไปตามที่เขาบอก)

พอถึงห้องล้างแผล ซึ่งเป็นห้องล้างแผลรวมของรพ.
พี่บุรุษพยบ. ก็งงว่า น้องครับมึงมาจากไหนครับ
ฉันเลยยื่นกระดาษที่ได้มาจากพี่พยบ. ให้ดู
ทีนี้ งงกว่าเดิม (เพราะอ่านลายมือหมอไม่ออก ผ่าม!)
ถึงกับต้องโทรคุยกันข้ามตึกเลยทีเดียว
สรุปได้ใจความว่า ส่งคนไข้มาผิดที่ ทำแผลให้ไม่ได้ รบกวนกลับไปที่เดิมจ้า

อน: (กลับมาที่เดิม) “พี่ที่ห้องทำแผลบอกว่าให้กลับมาที่เดิมครับ”
พยบ: (หายไปแป๊บนึง) “ขอโทษค่าน้อง ตะกี้ปี้เขาสื่อสารกับหมอผิดพลาดไปหน้อย น้องไปนั่งรอ ห้องทำแผลเบอร์ 7 ได้เลยเจ้า”
อน: (อ้าว ก็อยู่ข้างๆ ห้องคุณหมอเมื่อกี้)(อ้าวแล้วให้กูเดินไปไหนมา)(อ้าว)(อ้าวว!)

พอฉันได้เข้าไปห้องทำแผล (จริงๆ) ก็ยังมีความงงอยู่..

พยบ: “โห ที่เดิมเขาทำแผลให้อย่างดีเลยนะคะเนี่ย โรงบาลไหนคะ”
อน. “รพ. xxx ครับ”
พยบ: “อ้อออ ถึงว่า.. “

พี่พยบ. คนเดิม: “คนไข้บ้านอยู่ไหนคะ”
อน: “แม่ริมครับ”
พี่พยบ.: “โห บ้านอยู่แม่ริมไม่ต้องมาไกลขนาดนี้ก็ได้ มีคลินิกในเครือประกันสังคมที่แม่ริมอยู่ ชื่อว่า xx เบิกตรงได้เลย”
อน: (หูดับไปแล้ว) (ครับ ก็ไม่ได้อยากมา คราวหน้าไม่มาถึงนี่แล้วครับ)

คราวนี้ไม่ได้จ่ายสักบาทก็จริง แต่
มาตั้งแต่ 9 โมง!
เสร็จธุระทั้งหมด บ่าย 2!
ทั้งหมดนี่เพื่อแค่ ล้างแผล!
(แล้วจะ มีเครื่องหมายตกใจเยอะๆ เพื่อ!)

อมก. พรุ่งนี้กูไม่มาแล้วแน่ๆ ให้จ่ายเท่าไหร่ก็ได้
แต่จะไม่จ่ายเวลาครึ่งค่อนวันเพื่อแค่รอล้างแผลแน่นอน
ก่อนมาฉันก็หวังว่า ที่จ่ายประกันสังคมไปทุกเดือน จะได้รับการรักษาดีๆ บ้าง
พอไปถึงจริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้เลย
การไร้ซึ่งสวัสดิการรัฐมันแย่จริงๆ มันพังไปหมด

---

เอาล่ะ หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ไปที่โรงบาลอีกเลย
ไม่ว่าจะเป็นโรงบาลพรีเมี่ยม หรือโรงบาลประกันสังคมที่สังกัดอยู่

ฉันไปโรงบาลตำบล (อดีตเรียกว่า สถานีอนามัย) ที่ใกล้บ้านที่สุด
ซึ่งเป็นทางผ่านก่อนไปทำงาน ที่ต้องผ่านทุกวันอยู่แล้ว
แต่บังเอิญเป็นรพ. ในเขตอำเภอเมือง ส่วนบ้านฉันอยู่ในเขตอ. แม่ริม

(ถึงแม้จะห่างกันแค่หมู่บ้านเดียวก็ตาม)
ที่รพ. ตำบล:
จนท: “น้องค่า บ้านน้องอยู่เขตแม่ริม น้องต้องไปรพ. ตำบลที่แม่ริมน่ะค่า ถ้าบ่ออั้นต้องได้จ่ายค่าทำแผลเองน่ะค่า”
อน​: “รพ. ตำบล ตี้บ้านผมอยู่ในเขต นี่อยู่ตี้ไหนครับ”
จนท: “อยู่ในตั๋วอำเภอแม่ริมเจ้า ตรงข้าม xxx yyy”
อน: “แล้วถ้าผมทำแผลตี้นี่ ต้องจ่ายเองนี่จ่ายเต้าใดครับ”
จนท: “ครั้งละ 50 บาทเจ้า”
อน: “ได้ครับ” ..

เฮ้! ถ้ายอมเสียเงิน 50 บาทแล้วประหยัดเวลาไปได้ครึ่งวัน ฉันก็ยอมแน่นอน

ไปล้างแผลที่รพ ตำบลอยู่ประมาณ 4 วัน จนแผลแห้งดีแล้วก็ไม่ได้ไปอีก
กลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ คนปกติที่ไม่เคยขับรถชนสเก็ตบอร์ด ได้เสียที

---

เรื่องราวทั้งหมด ฉันก็ยอมรับว่าเป็นเรียนราคาแพง
ทั้งเรื่องค่าใช้จ่าย และเรื่องเวลา

จะว่าไปมันก็เจ็บอยู่นิดๆ
ถ้าวันนั้นฉันไม่ประมาทเกินไป
ถ้าแค่ขับรถย้อนไป ถ้ารู้ว่าลืมแว่นตาแล้ว ขับรถกลับไปหยิบแว่นตามาใส่
หรือถ้าแค่ตั้งใจขับรถอีกนิด เบรคอีกนิด มันก็อาจจะไม่วุ่นวายขนาดนี้

แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว มันเป็นไปแล้ว จะทำไงได้
ก็ต้องอยู่กับมัน

เสียใจ
แต่ไม่เสียดาย
cliché มั้ยล่าา

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาครบทุกตอน
I love you too. ✌️