896 That Stupid Accident.2

ความเดิมจากตอนที่แล้ว หลังจากที่ขับรถชนสเก็ตบอร์ดที่ไหลมากลางถนน, ขับรถกลับบ้าน, และพบว่าแผลที่ศอกข้างซ้ายไม่ใช่แค่ถลอก แต่เป็นแผลแตก

สบถในใจว่า ชิบหาย เพราะว่า

1. กลัวว่าเลือดจะไหลเลอะเทอะ ตอนขับรถไปส่งพี่ที่สนามบิน
2. *ไม่อยากไปเย็บแผลที่โรงพยาบาล

ให้น้ำหนักข้อ 2 เยอะกว่า เพราะฉันไม่ชอบโรงบาล ไม่อยากไปโรงบาลเลย
อารมณ์แบบว่า วันนี้ก็ have a bad day มาพอแล้ว เหนื่อย อยากนอน
แต่แผลแตกมันเย็บตัวเองไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปให้หมอเย็บให้อยู่ดี
คิดไปล่วงหน้าก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

ไม่ได้มีเวลาให้บ่นเยอะหรอก ชีวิตต้องมูฟออน..

ล้างแผลเบื้องต้นแล้วก็ต้องรีบไปสนามบิน ฉันเริ่มปวดตึงๆ ที่แผล นีโม่เลยอาสาขับรถแทน
ระหว่างทางจากบ้านไปที่สนามบิน ก็ต้องผ่านตรงจุดเกิดเหตุ
ฉันเลยถือโอกาสเล่าให้พี่กับนีโม่ฟังด้วยว่า เกิดอะไรตรงไหนยังไง เป็นแบบนั้นแบบนี้นะ..

พี่หวานบ่นว่า เด็กนั่นทำแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยให้สเก็ตบอร์ดไหลมากลางถนนได้ไง
มันอันตรายมากๆ

ฉันก็เพิ่งคิดได้ตอนนั้นแหละ ว่าเออมันก็จริง แบบนี้มันก็อันตรายเกินไปจริงๆ
ถ้ามันเกิดไหลไปชนรถที่ขับมาเร็วกว่าที่ฉันขับ หรือเกิดอะไรที่มันแย่กว่านั้นจะทำไง
นี่มันเกี่ยวกับเรื่องความเป็นความตายได้เลยนะ
เจ้าเด็กนั่นทำไมไม่รู้จักดูแลของใช้ของตัวเอง มันน่าด่าจริงๆ บลาๆๆ
(ถึงตอนนี้ฉันคิดคำด่าได้เยอะเลย ตลกดี)

ผ่านไปแล้วเกินครึ่งชั่วโมง ฉันเพิ่งนึกได้ว่า อย่างน้อยฉันก็น่าด่าเจ้าของสเก็ตบอร์ดสักหน่อย
ก่อนหน้านั้นฉันคิดแค่เรื่องที่ว่า จะต้องไปให้ทันเวลา ไม่ได้มีสติคิดถึงเรื่องอื่นเลย

แต่เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว ย้อนไปไม่ได้ ก็เลยคิดว่าช่างมันเถอะ
ไม่สามารถทำอะไรกับเหตุการณ์ในอดีตได้แล้ว

ไปส่งพี่ถึงสนามบิน คิดว่าทันเวลา
สุดท้ายพี่ก็ตกเครื่องอยู่ดี เพราะไปถึงเกตช้าไป 3 นาที (ถ้าจำไม่ผิดนะ)..
ต้องเสียเงินซื้อตั๋วใหม่ เสียเวลา วุ่นวายกันไปหมด

---

มันทำให้อดคิดไม่ได้จริงๆ เรื่องวุ่นวายนี่อาจจะไม่เกิดขึ้นเลย

ถ้าฉันกลับไปเอาแว่นที่ลืมไว้ที่ออฟฟิศ
ถ้าฉันไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนั้น
ถ้าฉันยอมเบรค ยอมชะลอรถสักหน่อยตอนที่เห็นว่ามีอะไรพุ่งมา
ถ้าคนใดคนนึงไม่ประมาทจนเกินไป

ถ้าเป็นอามโนตอนเด็กๆ ก็ต้องสบถว่า แม่งเอ๊ย..
แต่อามโนในเวอร์ชั่นนี้ (หัวหงอกขนาดนี้) ก็รู้สึกแค่ เสียดาย
มันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลย

ในจักรวาลคู่ขนาน คงมีสักโลกหนึ่งที่ฉันไม่ได้ขับรถไปชนสเก็ตบอร์ดนั่น
และทุกอย่างก็อาจจะเป็นปกติเหมือนทุกวัน..

จะไปโทษใครก็คงไม่ได้หรอก
มันเกิดขึ้นแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
และชีวิตก็ต้องมูฟออน

คราวนี้ต้องมูฟออนไปที่โรงบาล และการดูแลแผลหลังจากนั้น
ขอไว้มาต่อตอน 3
ก็บันเทิงไม่แพ้กันเลย 🥲 💸

มอไซค์คู่ใจที่ใช้ ณ วันนั้น (แต่รูปนี้ถ่ายไว้ก่อนหน้านี้นานนนมากหลายปี)

ปั่นรถถีบไปทำงาน ก็ต้องผ่านตรงนั้นทุกครั้ง แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว