เริ่มเล่นกีต้าร์ตั้งแต่ประมาณป. 6 ถึงม.ต้น แต่ก็ไม่เคยเล่นเป็นจริงๆ จังๆ เลย
ตอนเด็กฉันแค่เล่นกีต้าร์ตามหนังสือเพลงที่มีอยู่ ซึ่งมักจะเป็นเพลงป๊อบร็อคตามยุคสมัย
หน้าที่ของฉันคือ เล่นกีต้าร์ตามเพลงที่มีอยู่ในหนังสือให้ได้ ส่วนหน้าที่ร้องเป็นของเพื่อนอยู่แล้ว
และในกลุ่มเพื่อน มีจำนวนคนที่อยากร้องเพลง มากกว่าจำนวนคนที่เล่นกีต้าร์เป็นเสมอ
ถ้าเพื่อนขอเพลงในหนังสือเพลงแล้วเล่นไม่ได้ จะเสียหมา
ชีวิตช่วงนั้นก็เลยใช้ไปกับการฟังเพลง และการฝึกจับคอร์ดกีต้าร์พื้นฐานทั่วไปให้ได้มากที่สุด
นั่งเล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียน แค่นั้นก็พอแล้ว
จัดว่าตัวเองอยู่ในกลุ่มคนเล่นกีต้าร์ “ได้” มากกว่าคนที่เล่นกีต้าร์ “เป็น”
พอมาเล่นกีต้าร์คนเดียวที่บ้าน ก็ได้แต่ฝึกจับคอร์ด ฝึกดีดเป็นจังหวะ แต่ไม่ได้เล่นเป็นเพลง
พ่อก็เลยชอบทักว่า เล่นกีต้าร์ทีไร แค่ดีดต๊ะแหน่วๆ ไม่เห็นจะเล่นเป็นเพลงเลย
ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ได้คิดว่ามันแปลก
โตขึ้นมาอีกหน่อย ได้รู้จักวิธีการเล่นใหม่ๆ ทางคอร์ดใหม่ๆ
ลองเล่นอยู่นั่นแหละ ยิ่งฟังดูไม่เป็นเพลงเข้าไปอีก
แต่ฉันก็ยังมีความสุขอยู่ทุกครั้งที่ได้จับกีต้าร์ขึ้นมาเล่น
สิ่งที่ฉันชอบคงไม่ใช่เพลงที่ได้เล่นหรือได้ร้อง
แต่อาจเป็นเสียงประสานของสายทั้งหกสาย (ถ้ากดแล้วเสียงไม่บอดนะ)
เป็นความตื่นเต้นที่ได้เจอคอร์ดหรือจังหวะใหม่ๆ
หรือเป็นสัมผัสของปลายนิ้ว ที่เจ็บๆ นิดๆ เวลากดลงบนสาย
หรือเป็นท่าทางในการเล่นกีต้าร์
เป็นความรู้สึกที่เหมือนได้กอดอะไรบางอย่าง
หรือเป็นกลิ่นของไม้
(ฟังดูจิตๆ หน่อยละมั้ย)
ไม่ต้องเล่นเก่งก็คงได้
แค่ชอบแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง
เขียนไว้อ่านตอนแก่ : Armno P. 