บล็อกที่ ๔๐
ปวดหัวจังเลย เป็นไรไม่รู้ สงสัยนั่งนานไปหน่อย
นั่งอ่านหนังสือ (พร้อมกับเล่นเน็ต) ตั้งแต่เที่ยง
ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว เที่ยงคืนน่ะ สิบสองชั่วโมงแล้ว
ไม่ได้ออกไปไหนมาสิบสองชั่วโมงแล้ว
เฮ้อ…
เหน็ดเหนื่อยกับการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดร้าย
เครียดมากที่ต้องหาทางเอาชนะมันให้ได้
คอยลุ้นเพื่อที่จะมีชีวิตรอดต่อไป ลุ้นให้ตัวเองไม่ตาย
สวดมนต์ขอพรพระเจ้า ไม่ช่วยอะไร
มีแค่ดาบหนึ่งเล่ม หนึ่งสมอง มีแค่สองมือ
จะเอาอะไรไปสู้กับเจ้าอสูรยักษ์นั่น
ไม่มีเพื่อนร่วมต่อสู้ ไม่มีเพื่อนร่วมทาง
ไม่รู้แม้กระทั่ง … จะต่อสู้ไปเพื่ออะไร
แต่ต้องหลับตา จับดาบให้แน่น
แล้วกระโดดขึ้นไป ฟาดฟันมันอีกครั้ง
แม้จะต้องตกลงมาบาดเจ็บเหมือนทุกทั้ง
ฉันก็จะสู้…
อย่างมากก็แค่ตาย.
เขียนไว้อ่านตอนแก่ 
Leave a comment